Boten, Bomen en een Bange Viking

Gisteren was een dag van het reizen. Om acht uur in de ochtend stonden we op de afgesproken plek en zodoende werden we opgepikt door het minibusje. De reis duurde ongeveer drie uur en helaas viel er onderweg vrij weinig te zien en was de weg nogal hobbelig. Ik besloot te lezen, zoals wel vaker, en mijn moeder sliep op de achterbank. Rond 11 uur kwamen we aan bij de aanlegsteiger van de boot; hier moesten wij nog twee uur wachten. In de tussentijd konden we alvast de taxirit naar Malakka regelen, kleren omwisselen (we waren bepakt van het zweet, aangezien het hier een stuk heter was dan in Cameron Highlands), brunchen en van de rit bijkomen. Dit bijkomen was wel nodig, aangezien we nog 3 uur lang op een boot moesten zitten, richting de plaats van bestemming: Taman Negara.

Men moet hierbij niet denken aan een luxe cruiseschip, enkel aan een omgebouwde vissersboot. Twee-aan-twee moesten we daarin zitten en we zaten krap tegen elkaar aan. Gelukkig was het een verademing om in de Maleisische natuur te mogen rondvaren. Desalniettemin was al het tropisch groen na een uurtje gewoon tropisch groen en begonnen onze billen zeer te doen… We waren dan ook enorm blij en opgelucht toen we aankwamen in Taman Negara.

We werden opgehaald door de hoteleigenaar en meteen was onze dag weer goed. We werden namelijk onwijs vriendelijk onthaald! Merkwaardigerwijs stond het nummer ‘rood’ van Marco Borsato op in de auto. De verklaring hiervoor is dat de hoteleigenaresse, en vrouw van de hoteleigenaar, een rasechte Nederlander is. Nadat ze 15 jaar Nederlands les heeft gegeven in Voorburg, had ze besloten om in 2014 met haar Maleisische vlam te vertrekken naar Maleisië en daar een gasthuis op te zetten. Ondanks het feit dat in december 2014 het gebied werd geteisterd door overstromingen, en het gasthuis om die reden weer volledig gerenoveerd moest worden, hadden ze daar aan de rand van de jungle toch echt iets neergezet waar een persoon met gezond verstand apetrots op mag zijn. Luxe kamers, uitgebreide voorzieningen, een warm onthaal, een ontspannen terras en een ontspannen sfeer en als klapper op de vuurpijl: ontbijt en avondeten bleken inbegrepen te zijn. Nadat we ons hadden opgefrist en de activiteiten voor de komende dagen hadden geboekt, werden we verrast met een uitgebreid en fenomenaal diner. We waren moe aangekomen, maar het geweldige onthaal had ons weer alle benodigde energie gegeven.

Dientengevolge gingen wij, met gids en al, van 21:30 tot 23:00 op een avondwandeling door het 150 miljoen jaar oude regenwoud. Al voordat wij het tropisch regenwoud binnen waren gegaan, bleef de groep toeristen verwonderd staan bij het eerste dier: een tapir. De tapir lag lang uitgestrekt voor een luxe restaurant en werd door één van de bedienden gestreeld met een stok; de beest vond het maar heerlijk. De tapir deed, omcirkeld door al die toeristische bleekscheten, ook nog eens de moeite om op te staan en een klein rondje te lopen, zodat hij de westerse vreemdelingen kon voorzien van heuse actiefoto’s. Wat een ijdel beest! Nadat onze groep zo ongeveer 20 minuten in de ban was van de tapir, nam onze gids ons mee in de jungle. Het was donker en aan onze kleine zaklampjes hadden we weinig. Natuurlijk werden al vragen gesteld in de trant van ‘zijn hier dan ook giftige slangen?’, ‘heb je ooit wel eens oog in oog gestaan met een tijger?’, ‘en spinnen en schorpioenen dan?’, enzovoort; de gids knikte enkel laconiek en beloofde ons dat we niet dood zouden gaan, zolang we maar niet de takken aanraakte en van het houten pad afgingen. Verwelkomd door een nachtelijk insectenorkest kwamen we onderweg reuzenmieren, wandelende takken, duizendpoten, gekko’s en… schorpioenen en (giftige) slangen tegen. De schorpioenen en slangen leken echter geen interesse in ons mensen te hebben en bleven rustig in hun boomstammetjes liggen… geef ze eens ongelijk. ;)

Uiteindelijk kwamen we aan bij een uitkijktoren, waar soms olifanten en tijgers te bekennen zijn en soms helemaal niets. Dit keer waren er vier Maleisische herten te zien vanuit de uitkijktoren en men mocht al spreken van een wonder, gezien het groot aantal aan luidruchtige (vooral Nederlandse) mensen die op de uitkijktoren zaten. Snel daarna vertrokken wij weer naar huis en na een welverdiend wijntje waren wij al snel in slaap gevallen.

Vandaag was dan weer een dag van de angsten. We waren vroeg uit de veren, zodat we op tijd door de jungle konden trekken, richting de Canopy Walkway. Hoewel ik (Rick) de vorige nacht nog redelijk dapper door de jungle liep (als er dan een slang was, dan zou hij wel één van die luidruchtige Hollanders te pakken nemen, en niet zo’n ingetogen type als ik… was de gedachte.), vond ik het, na alle nachtelijke verhalen over koningpythons en zwarte panters, ineens toch wel erg eng om zonder gids door de jungle te lopen. Mijn moeder had daar echter gewoon schijt aan en stelde voor dat ik mij niet zo moest aanstellen. Zo gezegd, zo gedaan, ik besloot het maar te vergeten en mijzelf te kalmeren met de gedachte dat die beesten toch nooit erg veel zin hebben in mensen. Na ongeveer 1,5 kilometer door de jungle getrokken te hebben, begon mijn moeder het daarentegen ineens lichamelijk erg lastig te krijgen, terwijl we nog honderden treden moesten bestijgen voordat we werkelijk bij de canopy walkway waren; ik bewoog mij in de tussentijd als een berggeit.

Zo keerde dan ook het tij toen wij daar waren aangekomen. Hoewel mijn moeder al vanaf het begin graag over deze walkway wilde lopen en het mij té riskant leek, ging ik uiteindelijk de walkway lopen en kwam mijn moeder er na een klein stuk achter dat de zware jungletocht haar toch echt al te vermoeid had gemaakt. Ze wilde het risico niet lopen. Je grenzen kennen… dat is een ware kunst! Ze was alleen wel erg teleurgesteld. Dit vind ik persoonlijk ook terecht, omdat het een zeldzame ervaring was. Op de brug kon je nauwelijks je voeten naast elkaar zetten, terwijl je het op ongeveer vijfenveertig meter hoogte te doen had met enkel een klein vangnet, een touw om je aan vast te houden en gammele planken. Het meest rampzalige was dat de man voor mij de postuur van een Viking had en hoogtevrees had, waardoor de kleine en gammele brug ook een wiebelende brug was geworden; de Viking stond óf stil óf begon snel te lopen. Nadat ik mijn angsten op 45-meter hoogte, achter een bange Viking, twintig minuten lang in bedwang had gehouden, gingen mijn moeder en ik weer terug naar de waterzijde, om daar twee uur lang uitgebreid en ontspannen te lunchen, in een drijvend restaurant.

Verderop in de middag gingen we met de boot op tocht naar een natuur-jacuzzi, midden in de jungle. Tijdens deze boottocht hadden wij een grote waterslang gezien. Daarom viel het ons dan ook zwaar dat wij, eenmaal aangekomen, nog een kilometer door de jungle moesten klimmen en klauteren, om uiteindelijk aan te komen bij een toegankelijk stuk van de rivier. Wegens de vele rotsen kan men daar namelijk zwemmen, zonder meegesleurd te worden door de sterke stroming. Dit deden wij dan ook en ik besloot om samen met één van de gidsen en een gezette, olijke Scandinaviër tegen de stroom in te zwemmen. Hoewel de stroom ons keihard tegen de rotsen kon doen werpen, had de Maleisische gids een perfecte route uitgestippeld, opdat we onder een klein watervalletje konden zitten, in de wilde stroming, en dus gebruik konden maken van een natuurlijke jacuzzi. De aarde is soms best een prettige planeet om op te wonen. Ik snap ineens waarom mensen één willen worden met de natuur! Hierna gingen we weer richting ons hotel. We hebben inmiddels heerlijk gegeten en bereiden ons voor op de achturige tocht naar Malakka van morgen.
Groeten,
Rick en Ria.