Op avontuur in Penang

Hoewel we oorspronkelijk van plan waren om in Penang slechts te ontspannen, waren we het vandaag eigenlijk al zat en wilden we er al op uit gaan. Enthousiast pakten we onze spullen reeds in de vroege ochtend in, om op pad te gaan naar het natuurvolle Penanghill, een prachtige natuurnederzetting. Vlak voordat wij het hotel uit wilden gaan, stopten de receptionist ons echter, aangezien deze natuurvolle nederzetting gesloten was. Wat dan te doen? De vriendelijke receptionist, meneer Khan, bood aan om samen met ons een alternatief dagprogramma op te stellen. Makkelijker gezegd dan gedaan.. een authentiek Chinees vissersdorpje, een schitterend nationaal park en een tempel vol met slangen klinken dan wel stuk voor stuk als interessante attracties, maar voor ons was het allemaal te toeristisch. In een enorme rij aan toeristen langs Chinese vissers gevoerd worden en op de foto gaan met gedrogeerde, tandeloze slangen leek mij noch ethisch verantwoord noch authentiek genoeg. Voor een moment bleek het zowel voor de receptionist als voor ons hopeloos te zijn; wat te doen met de dag? Maar dan kwam de oplossing.. hij herinnerde zich weer een goede kennis die voor een leuk prijsje toeristen vervoerde langs allerlei bezienswaardige plekken. We werden gelijk enthousiast!

Even later werden we opgepikt door een levendige, boeddhistische taxichauffeur. De eerste bestemming was Penang Peranakan Mansion; een luxe landhuis dat vroeger in het bezit was van een negentiende-eeuwse opiumhandelaar. Het landhuis is inmiddels allang opgedoekt en doet al sinds een lange tijd dienst als een museum. Niet alleen werden wij overweldigd door de fenomenale grootte van het huis, maar ook door de kostbaarheden die hier waren tentoongesteld. Het museum was dan ook zwaarbeveiligd door gewapende, ernstig kijkende mannen, die in Nederland waarschijnlijk zouden werken als uitsmijters, of gewoon in de onderwereld. De vele vrouwen van de negentiende-eeuwse drugsbaron mochten nimmer het huis uit gaan, maar ze mochten wel opium roken tijdens de happy-hours (7 tot 11 uur ’s avonds) en zich volledig in goud hullen. Alles wat zij daar aanraakten was letterlijk van goud, tot de tandenstokers en gordijnringen aan toe. We waren al snel overweldigd door deze oppervlakkige weelde en gelukkig besloot de taxichauffeur om onsmee te nemen naar boeddhistische tempels.

Onderweg wist ik de chauffeur dusdanig te prikkelen dat hij voor de rest van de reis niet meer kon ophouden over Theravada-boeddhisme en de corrupte Maleisische regering. Opgetogen had hij ons dan ook rondgeleid door alle boeddhistische tempels die wij vandaag hebben bezocht. Ik waande mij als discipel in de leer bij een grootse boeddhistische leermeester. In langzame tred voerde hij mij langs alle tempelobjecten, opdat hij mij uitgebreid kon uitleggen wat deze objecten betekenden. Daarop volgde een lange filosofische redevoering waarom de wereld een vat vol lijden is en de mens zich los dient te wrikken van zijn hebzuchtig streven. Ik knikte enkel ja.

Mijn moeder was in de tussentijd, op haar eigen manier, de tempels aan het ontdekken. Ze rende van plek naar plek, als een wervelwind, en maakte van elk willekeurig object dat haar aandacht ving een behoorlijk aantal foto’s. Daarom was ze na de tweede tempel, en de derde bezienswaardigheid van de dag, al doodmoe geworden. We besloten om eerst te gaan eten in een lokale eetgelegenheid en lieten onze wijsgerige taxichauffeur beslissen wat wij zouden moeten eten. Uiteindelijk hebben we heerlijke noedels, vis en groente gegeten, voor maar zes euro, met zijn drieën.

Vervolgens gingen we naar Kek Lok Si; het grootste boeddhistische complex van Maleisië. Een 30-meter hoge pagoda, een bronzen Buddhabeeld van 30 meter hoog, een zogenaamde tweede Boeddha die daar ingetrokken is, en talloze standbeelden, tempels en… heel veel trappen. Desalniettemin vonden wij het nogal ironisch dat aan de ene kant een van de belangrijkste aspecten van het boeddhisme het uitbannen van alle materiele verlangens, maar dat je aan de andere kant in de overweldigende tempels wenslintjes kon kopen en hoopkaarsjes kon aansteken, waarbij over het algemeen de wensen in de trant waren van ‘academisch succes’, ‘succes binnen de sociale kringen’, ‘goede baan’, ‘acceptatie van mijn ouders’, enzovoort, enzovoort. Levensbeschouwingen/religieuze beschouwingen…. Het blijkt maar weer dat ze niet voor de meute zijn weggelegd. Ondanks het verbluffende uitzicht aan de bovenkant van het complex, duurde het niet lang meer voordat mijn moeder weer doodop was; het leek net alsof ze zo stoned was geworden als een garnaal, of misschien had ze wel een woordloze verlichting bereikt.. in ieder geval, ze kwam niet meer uit haar woorden. Om die reden besloot ik maar in te korten, het heft in eigen handen te nemen en had ik besloten om de pagoda maar niet te beklimmen, en naar de taxi terug te keren, om mijn moeder te sparen…. En omdat ik zelf eigenlijk ook veel te lui was.

Aangezien de botanische tuinen van Penang in de buurt lagen, wilden we toch nog wel eventjes dat gaan bezichtigen. De tuinen waren vol met apen en mijn moeder leefde ineens weer volledig op. Ik vond het in het begin ook wel grappig, vooral toen een aap het ijsje van een peutermeisje stal, keihard wegrende, om er vervolgens zelf in volle tuigen van te genieten, in het midden van alle belangstelling. Echter, nog geen week geleden werd ik in Ouwehands dierenpark ernstig bedreigd door een Orang-Oetan, dus ik had er al snel genoeg van. Mijn moeder wilde de apen uitdagen door ze te gaan voeren en vroeg mij om daar leuke foto’s van te maken, maar ik vond het veel te riskant; volgens mijn moeder ben ik een angsthaas. We besloten om naar huis te gaan en hebben een geweldige dag gehad.